ای صبا نکهتی از کویِ فلانی به من آر

زار و بیمارِ غمم راحتِ جانی بمن آر

 

قلب بی حاصل ما را بزن اکسیرِِ مراد

یعنی از خاکِ دَرِ دوست نشانی بمن آر

 

در کمین گاهِ نظر با دلِ خویشم جنگیست

زاَبرو و غمزۀ او تیر و کمانی بمن آر

 

در غریبی و فراق و غمِ دل پیر شدم

ساغرِ می ز کفِ تازه جوانی بمن آر

 

منکران را هم ازین می دو سه ساغربچشان

وگر ایشان نستانند رَوانی بمن آر

 

ساقیا عشرتِ امروز به فردا مفکن

یاز دیوانِ قضا خطِ امانی بمن آر

 

دلم از دست بشد دوش چو حافظ میگفت

کای صبا نکهتی از کوی فلانی بمن آر